fbpx

#19 მელოდრამატული ინტერვიუ ქეთა გავაშელთან და ანდრია დოლიძესთან – გურამ მაცხონაშვილი


გააზიარე სტატია

ავტორი: გურამ მაცხონაშვილი

გურამი: ორთან პირველად ვაკეთებ ინტერვიუს… რა მოწყობილობით მწერთ, სმარტფონებით თუ ლეპტოპით?

 

ანდრია: ქეთამ ლეპტოპით მე მინდაო, მე სმარტფონი ავიღე და ახლა ვუყურებ, ქეთა სმარტფონით გწერს. ქეთა, გადავალ მე ლეპტოპზე.

 

ქეთა: მიდი, მიდი.

 

გურამი: უკვე ჩემი საყვარელი ინტერვიუა!!!

 

ქეთა: ჩემიც. ანდრია, შენიც, არა?

 

ანდრია: მგონი, ჩვენიც.

 

გურამი: მაშინ, ქეთა, შენ სმარტფონით და ანდრია, შენ ლეპტოპით მომწერე – რა არის კულტურა?

ანდრია: მაინც ვერ ავცდით ამ კითხვას.

 

ქეთა: აჰაჰჰაჰჰ… უკულტუროდ რო მოვიქცეთ?

 

გურამი: რაც შეიძლება უკულტუროდ და რაც შეიძლება მელოდრამატულად!

 

ანდრია: საჩვენო ყოფილა.

ქეთა: წესები, კოდები, სიმბოლოები! მითები, იდეოლოგიები, საზღვრები, ლიმიტები, ჩარჩოები… და ამ ყველაფრის (ბევრი გამოვტოვე) გარღვევა.

ანდრია: კულტურაზე იმდენმა საინტერესო ხალხმა ისაუბრა და წერა, რა შეიძლება დავუმატოთ… ათასი პასუხი მიტრიალებს. შეიძლება, ამ შემთხვევაში რიტმი გამოვიყენო? რიტმია კულტურა! და რიტმებს და გამეორებებს რაღაც პერიოდი ვიყენებთ და მერე ახალ რიტმებს ვქმნით. შეიძლება სხვა, ბევრად ზუსტი ახსნა გამოვიყენოთ, მაგრამ ამ შემთხვევაში ასე მინდა. ისე კი, რატომღაც, ბევრი წლის წინ რაღაც ვიდეოს მოვკარი თვალი, რთველიაშვილი კითხულობდა რაღაც ლექსს (შეიძლება საკუთარს) და ბოლოს ასე დაამთავრა: “კულტურა არის ზღვა, ფსკერზე ზვიგენი თვლემს” (თუ წევს?). არც ვიცნობ კარგად მის შემოქმედებას, მაგრამ ეს მაგრად ჩამრჩა მეხსიერებაში. და კულტურაზე სულ ეგ მახსენდება.

 

გურამი: ახლა რით ხართ დაკავებულები? თქვენი გამოფენის ძალიან კარგი სათაური რომ გამოვიყენოთ, რას აკეთებთ, “სანამ (პანდემიამდელ) ძალებს აღიდგენთ?”

 

ქეთა: ისე, როგორ მოხდა არ ვიცი, მაგრამ ჯერჯერობით ძალების ნაკლებობას არ ვუჩივით, უფრო პირიქით… ვერ ვჩერდებით, ჯერ ვერც დავისვენეთ და მგონი, არც ვაპირებთ^^

 

ანდრია: აუ, ბევრჯერ დავიწყე წერა და წავშალე. რაღაც ისე გამოდის, გარეთ ტრაგედია ხდება, საშინელებაა და ჩვენ ვწერთ, როგორ კარგად ვართ:)) მაგრამ ჯერჯერობით საინტერესოდ ვიყენებთ სახლში ყოფნას. მერე ვნახოთ.

 

გურამი: ისე, პანდემიამ და სურვილის საწინააღმდეგოდ გამოთავისუფლებულმა დრომ რაიმე ტიპის კითხვის ნიშნები გაგიჩინათ იმის მიმართ, რასაც და როგორც იქამდე აკეთებდით? ნგრევის რაღაც ნიშნები გააჩინა? ან თქვენი პროფესიული ქცევა შეცვალა?

 

ანდრია: ვერ ვიტყოდი, რომ დრო გამოგვითავისუფლდა, აქ სრული “ლოქდაუნი” ჯერ არ ყოფილა, ისეთი, როგორც ბევრ სხვა ადგილას იყო. ისევ გვაქვს შეხვედრები ოღონდ ზუმში და ისევ იმ სიხშირით გვაქვს დისკუსია პროფესორთანაც და ჯგუფელებთანაც. კითხვები კი ალბათ უამრავი, მაგრამ ისეთი არაფერი, რაც აქამდე არ მქონია… შეიძლება ცოტა მეტად ვფიქრობ დროის ნაკლებობაზე, საქმის გადაუდებლობაზე, მაგრამ ეს უკმარისობის განცდა ისედაც სულ აქ იყო.

 

ქეთა: მგონი, გარემო აქ ცოტა სხვა რამეს გვკარნახობს, უნდა ითქვას, რომ გერმანიაში, ყოველ შემთხვევაში იქ, სადაც ვართ, დიდი კონტრასტი არ არის პანდემიამდელ და მის შემდგომ პერიოდს შორის. ბევრი ჩვენი მეგობარიც არანაკლებ პროდუქტიულია ამ გარემოებების მიუხედავად. პროფესიულ ქცევას რაც შეეხება, ნაკლები პროდუქცია, მეტი თეორია. კითხვები კი უამრავი. მაგალითად, რა იქნება შემდეგი?)) და ჰო, ცოტა მეტად ვფიქრობ მომავლის ადამიანზე, და იმაზე, რომ ბევრი რამ უნდა შევცვალოთ.

 

გურამი: ქეთა, ზემოთ სიტყვა “კულტურის” გასწვრივ სიტყვები – “ლიმიტები” და “ჩარჩოები” ახსენე. შენ სულ სხვა ნიშნით გამოიყენე, მაგრამ მაინც მინდა გკითხოთ ლიმიტებისა და ჩარჩოების ტექნიკურ მხარეზე, რომელსაც ვვარაუდობ, რომ ჯოჯოხეთური რაოდენობით აწყდებით გერმანიაში. შეგიძლიათ მომიყვეთ, რა სახით დგება სახელმწიფო თქვენსა და თქვენს სურვილებს შორის?

ქეთა: ყველაზე დამღლელი რაც არის, ეს ბიუროკრატიაა. თან უცხოელისთვის კიდევ უფრო დამქანცველია და ზოგჯერ სასოწარკვეთამდე შეიძლება მიგიყვანოს. არ ვიცი, შეიძლება ეს ვიღაცის გაგებით ქვეყანას ეხმარება და სისტემა ჯერჯერობით ასე მუშაობს, მაგრამ მე მაინც მტკივნეულად გადამაქვს ამდენი კონვერტი, მუდმივად რაღაცის შევსება და ზოგჯერ მეზობელთანაც ბიუროკრატიის ენით წერილების წერა. შეიძლება ცოტა სხვაგან წავედი ჩემი პასუხით, მაგრამ უცებ მომინდა მეთქვა, რომ ცოტა დამღლელია  წესის ფეტიში. თუმცა ბევრს ვსწავლობ და შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენნაირ “უწესოებს” ზოგჯერ სჭირდებათ ეს წესები))) მე მაინც “უწესოდ” ვრჩები:))

 

ანდრია: 

გურამი: 

ანდრია: 

გურამი: ერთად რანაირად მუშაობთ? რამდენად ჰარმონიულად? ამის ტრადიცია თეატრშიც არის, მაგრამ, რომ წარმოვიდგენ თანარეჟისორთან ერთად ვდგამ სპექტაკლს, მხოლოდ მისი მკვლელობის სცენას ვხედავ.

 

ანდრია: მგონი, ქეთაც იგივე სურათს ხედავს ხშირად.

 

ქეთა: 

ანდრია: ბოლოს რაღაც შოუ იყო ჯგუფური, ყველა მორჩა მუშაობას და ყველა მზად იყო. მე ისევ კითხვებს ვსვამდი და ჯერ ადგილს ვერ ვაგნებდი, სად უნდა მემუშავა, არადა, სივრცე მართლა ძალიან დიდი იყო. ბოლოს, რაც მახსოვს, ქეთა მევედრებოდა, შეწყვიტე ტანჯვა და გააკეთე ის, რაც გინდაო. ბოლოს მაინც ის გავაკეთე, რაც მინდოდა, უბრალოდ, მანამდე ეს რიტუალი უნდა შემესრულებინა – თავსაც რომ იწამებ და სხვასაც. კურატორში გამიმართლა, მოთმინებით ელოდებოდა ბოლო წუთამდე ჩემს გადაწყვეტილებას. ყველაფერი კარგად დამთავრდა და მე დღეს ისევ ისეთი ვარ😄

ა, და რაც შეეხება ერთად მუშაობას:

ყოველ შემთხვევაში, ყოველთვის გვერდით გვყავს ადამიანი, რომელიც დამატებით კითხვებს დაგისვამს და ამით მაინც მოგეხმარება მიაგნო საჭირო წერტილს.

 

ქეთა: ბევ საკითხში ერთნაირი ხედვა გვაქვს, მაგრამ ჩვენი მუშაობის პრაქტიკა რადიკალურად განსხვავდება. ანდრიასთან ხშირად ჯერ ფორმაა და შემდეგ სქემა, ჩემთან უფრო პირიქით. თუ ერთად ვმუშაობთ პროექტზე, სამზარეულოში პინკ-პონკს ვთამაშობთ და ყველაფერი მარტივად ლაგდება. (პინკ-პონკის თამაში არ ვიცი, მხოლოდ იდეებს ვისვრი) 😈

 

ანდრია: კი საუკეთესო “სატოპკეებს” აწვდის.

 

გურამი:

ახლა იუთუბის ლინკები გავცვალოთ, მუსიკა. მე დავიწყებ.

ესენი ხართ თქვენ! (ჯეფრი და სენდი)

 

ქეთა: ჰაჰაა, ველოდი! წავიღიღინე.

 

ანდრია: 

ქეთა: ლინჩით დაიწყო ჩვენი ამბავი, მახსოვს👽

 

ანდრია: ნახე, გააბეს უკვე:)) მეტი რა გინდათ თქვენ?! ვატრაკებ, მეც მიყვარს!

 

გურამი:

ანდრია: კარგი, ახლა რამდენიმე ვარიანტი მაქვს… და ავარჩევ… ამ დროს რამე მატრაკვეცობა უნდა ჩავაგდო, ჰო?:))

 

გურამი: “მატრაკვეცობა” – რა კარგი სიტყვაა! აჰაჰაჰ! და რა კარგი ენაა, საერთოდ!

 

ანდრია: კი, ხშირად ვიყენებ, ზუსტია.

 

ქეთა: 

ახლა ვუსმენ… სწრაფად ეს იყოს და მეორეს მოვიფიქრებ^_^

 

ანდრია: 

 

გურამი: თქვენს მედიუმს ბოლო დროს პერფორმანსიც დაამატეთ. შეგიძლიათ მითხრათ, თქვენ ორნი ან თქვენი ჯგუფელები აკადემიიდან რას გულისხმობთ და რაზე ლაპარაკობთ, როცა ამბობთ სიტყვა “პერფორმანსს?” მე გეტყვით, როგორ ხდება ქართულ თეატრში: ამ სიტყვას დარგის კრიტიკოსები ან მაყურებლები იყენებენ მაშინ, როცა ნახეს წარმოდგენა და ვერაფერი გაიგეს ან ზედაპირულ ნამუშევრად ჩათვალეს, ან ნახეს ის, რაც აქამდე არ უნახავთ და ამან ძალიან დააფრთხოთ, ან სპექტაკლი არ მოეწონათ, მაგრამ მოსწონთ რეჟისორი და გულს არ წყვეტენ.

ანდრია: ჰო, პერფორმანსის ძირითადი მნიშვნელობა ყველამ იცის, მაგრამ მაინც ყველა თავისებურად იყენებს. საერთოდ არ ვემხრობი ასეთ საკითხებში ზუსტ განსაზღვრებებს, შეუძლებელიც მგონია. მგონი, ყველაფერი პერფორმანსია და ყველა პერფორმერია:)) არ ვიცი, მართლა… ახლა დიდი ხანია პერფორმანსზე არ გვიმუშავია და ალბათ მოვა ამის დროც. გეგმიურად არ ვმუშაობთ და არც ვიცით, რა იქნება შემდეგი. რაღაც პროექტია მალე და ვნახოთ, ალბათ გავაკეთებთ.

 

ქეთა: პერფორმანსი ყველაზე დამანგრეველი მედიუმი აღმოჩნდა, რასაც კი შევხვედრივარ პრაქტიკაში. ვერ დისტანცირდები საკუთარი ნამუშევრისგან, შენ თავად ხარ present! და ხშირად ამისთვის ენერგია არ გვაქვს საკმარისი. ისე, ცოტა ხანში დიუსელდორფის FFT თეატრის სცენაზე გვაქვს პროექტი, გუშინ გვკითხეს, მივიღებდით თუ არა მონაწილეობას. ანდრიამ შემომხედა და მითხრა, რომ მზად იყო კიდევ ერთი სიკვდილისთვის:)) მოკლედ, დავთანხმდით და არ ვიცი, რა იქნება, ეს სტრესი ღირს ზოგჯერ იმ ექსტაზად, რაც იმ მომენტში გეუფლება. ბოლო პერფორმანსი იგივე თეატრში გვქონდა შარშან და სხვათა შორის, დევიდ ლინჩის პერსონაჟი – დაიანი და ვენდერსის “პარიზი,  ტექსასიდან” ჯეინი გავაერთიანე. მინდოდა ქალის მზერით წარმომეჩინა ეს ორი პერსონაჟი. მეორე დღეს დაცარიელებულმა/გამოფიტულმა გავიღვიძე.

 

გურამი: დიუსელდორფის შემთხვევაში ხელოვნება სად ჩნდება ქალაქში? სად გაკითხავს თვითონ? ქალაქის რაღაც ნაწილშია კონცენტრირებული თუ გაშლილია? ამას იმიტომ გეკითხებით, რომ თბილისში ხელოვნება, როგორც წესი, მხოლოდ გალერეებში, თეატრებში, კინოდარბაზებსა და ფესტივალებზე “ხდება” და მის მისაღებად ყოველთვის ბილეთი გჭირდება. ახლა რომ დავფიქრდი, ორი გამონაკლისი გამახსენდა – Window Project და Patara Gallery. მანდ როგორ არის? შეიძლება ხელოვნებას გადაეყარო იქ, სადაც საქმის გამო ან პროდუქტების საყიდლად, ან პარკში სასეირნოდ, ან ყავის დასალევად მიხვედი?

 

ანდრია: არა, აქ, მგონი, კი არ გაკითხავს, თავად ხალხი აკითხავს ხელოვნებას. გამოფენები ზოგჯერ სახალხო ზეიმს ემსგავსება, ყველა კატეგორიის ადამიანს ნახავ ხელოვნებით დაინტერესებულს. ბავშვები მოდიან და რთული ობიექტების ირგვლივ დადიან და საინტერესო კითხვებს სვამენ. არ ვიცი, ეს კულტურა როგორ ჩამოაყალიბეს. თუმცა ეკონომიკური მდგომარეობა, განათლების სისტემა და კიდევ ბევრი სხვა ფაქტორი მუშაობს და, შეიძლება ითქვას, რომ აქ ხალხს სცალია ხელოვნებისთვის. ისე კი ქალაქში რამდენიმე მსოფლიო დონის მუზეუმია, ისეთი, რომ შეხვალ და გამოსვლა აღარ მოგინდება. ყველა გაჟღენთილია ამ ატმოსფეროთი.

 

ქეთა: აქ ყველგან აწყდები ხელოვნებას, მეტროშიც კი. ზოგჯერ ინსტიტუციები მოსაბეზრებელი ხდება, მაგრამ არის უამრავი ალტერნატიული გზაც. აქ პირველად ზუსტად ამ გარემოსი შემშურდა, როცა ოჯახებით და პატარა ბავშვებით მოდიან გამოფენებზე და ისეთი ინტერესით ათვალიერებენ ნამუშევრებს, რომ სახეზე აწერიათ – “მე პატივს ვცემ შენს მცდელობას”. ჰოდა, ეგ გაძლიერებს და მეტის კეთების სურვილი გიჩნდება. გარემო არ გაძლევს მოდუნების საშუალებას. თუმცა აქაც არის პრობლემები და ზოგჯერ დიდი მოთხოვნილება ჩნდება, რომ ინსტიტუციებს მიღმა იპოვო რაღაც საინტერესო. პანდემიამ ალტერნატივები გააჩინა და მეტად უნდა ვიფიქროთ ამ მხრივ.

 

გურამი: ორ ქალაქზე ისევ უნდა გკითხოთ და გკითხავთ ქალაქის ხმებზე: რა ხმები (ხმაური) გესმით თბილისში და რა ხმები გესმით დიუსელდორფში? აი, მარტო ხმა რომ დატოვო ქალაქისგან და მეტი არაფერი… საერთოდ.

ანდრია: ჰაინრიხ ჰაინე ალეე… ოღონდ პოეზიის გამო არა))) მატარებლის ცენტრალურ გაჩერებას ჰქვია ასე, ქალაქის ცენტრში, ყველაზე ხშირად სადაც უწევთ ადამიანებს სიარული, ჩვენც მათ შორის… იმდენად ბევრჯერ გვესმის ეს სიტყვები, რომ ერთ მეგობარს, რომელსაც ჰაინრიხი ჰქვია, ჩვენ ჰაინრიხ ჰაინე ალეეს ვეძახით (ალეე ხეივანია). ეს, რაც უცებ თავში მომივიდა და ისე, ქალაქის ხმა არ ვიცი.. ცოტა უხმაურო ქალაქია, უნდა ითქვას, და ზოგჯერ ამის გამო დამღლელი… ზედმეტად მყუდრო ჩემთვის… აი თბილისზე რა ხმა ავარჩიო, არ ვიცი… “რუპორს” რა ჰქვია ქართულად, აი ხმის გამაძლიერებელი რომ არის მიტინგებზე, მაგის ხმა ჩამესმის ახლა, ვიღაც ყვირის: ჯოს, ჯოს, ჯოს… ან რამე ეგეთს… არა, ისიც უნდა ვთქვა, რომ ბოლო დროს, მგონი, ეს ამბავი შეიცვალა და უკეთესი რამეები ისმის, უკეთესი მოთხოვნები… უფრო სწორი ალბათ. იმედია, მოთხოვნებს შესრულებაც მოჰყვება. ხმაზე მკითხე და სად წავედი, მაგრამ რას ვიზამთ…

 

ქეთა: თბილისში ქაოსური ხმები ჩამესმის, დინამიკურია და ცოტა ნერვიული. დიუსელდორფის ლინკს გამოვუშვებ:)

ეს ჩემი პირადი დამოკიდებულებით… ისე სიმშვიდეა. თბილისის დინამიკა ზოგჯერ მაკლია.

 

გურამი: როლან ბარტის ესეს ვკითხულობდი გუშინ და იქ ამბობს ასეთ რამეს, პოლიცია იმისთვის არის, დაგაჯეროს, რომ რის გაკეთებასაც შენ აპირებ, იმთავითვე არასწორიაო. ჰოდა, როცა წავიკითხე, ვიფიქრე, ქეთას და ანდრიასაც ვკითხავ ამაზე-მეთქი და, აი, გეკითხებით: როგორია თბილისის პოლიცია (რომელიც ასე ძაან გვეტმასნება) და თუ დაჰკვირვებიხართ, როგორია პოლიცია მანდ? ცხადია, ამას იმ მოლოდინით არ გეკითხებით, თითქოს დიუსელდორფის პოლიციის განყოფილებაში ღამეები გქონდეთ გატარებული.

 

ქეთა: აი, ანდრიას აქვს გამოცდილება, დაწერს, ალბათ))

 

გურამი: 

ქეთა: არ დაამთავრო, რა! 😀

 

გურამი: იმდენ ხანს  ვლაპარაკობთ,  ყველაფერი სრულიად არააქტუალური რომ ხდება: პანდემია მთავრდება, თქვენ სხვა ქვეყანაში გადადიხართ საცხოვრებლად, ახალი მუსიკა გიყვარდებათ, თბილისი ყველაზე უხმაურო ქალაქი ხდება 😃

 

ანდრია: 

ქეთა: პოლიციური სისტემა ყველგან პრობლემატურია. ახლა ზუსტად მარკ ფიშერს ვკითხულობ და თავის ესეში წერს, რომ ჩვენ წარმოვადგენთ მოსახლეობას, რომელსაც მთელი ჩვენი ცხოვრების მანძილზე ჩაესმის მესიჯი, რომ ის არაფრისთვის ვარგა, მაგრამ მაინც გამუდმებით გვარწმუნებენ, რომ შეგვიძლია გავაკეთოთ ნებისმიერი რამ, რაც მოგვესურვება. აი, ამ პარადოქსში გვიწევს ცხოვრება საქართველოში, მათ შორის ნარკოპოლიტიკასაც ვგულისხმობ და მმართველი კლასისგან დამწყვდეულ/განადგურებულ თაობასაც.

 

გურამი: 

ანდრია: 

ქეთა: პოსტერს ვაკეთებდი და გამიფუჭდა:)) ფოტოს გადავუღებ, ოკეი?

ყველაფერს კარგს ნიშნავს.. სასაცილოა:) ან არც. არ ვიცი:))

 

გურამი: დაბოლოს, შეგიძლიათ მომიყვეთ სიზმარზე, რომელიც ბოლო დროს ნახეთ? (არ მითხრათ, რომ სიზმრებს ვერ იმახსოვრებთ!)

 

ქეთა: ბოლო დროს კოშმარებში ვარ, არ შემიძლია აღდგენა, მაგრამ ჩემს საყვარელ სიზმარს მოგწერ შეიძლება?👽

 

გურამი: კი.

 

ანდრია: სიზმრები თითქმის სულ გვახსოვს, ქეთა საერთოდ სულ სიზმრებშია:)) მე ნაკლებად ვაკვირდები, მაგრამ ზოგჯერ მეც გაკვირვებული ვიღვიძებ და ვერ ვიგებ, რამ დამასიზმრა, მაგალითად, ჩემი ბავშვობის ძველი ნაცნობი, რომელსაც ფრაკი აცვია და მიმტკიცებს, რომ პოლონეთში უნდა ჩავიდე და იქაური საჭმელი გავსინჯო. ასეთი აბსურდული სიზმრები ყველაზე მეტად მაკვირვებს და მეცინება მერე ამ ყველაფერზე.

 

ქეთა: 2 წლის წინ მთები მესიზმრა. ძალიან გრძელ, განათებულ მატარებელში ვიჯექი მარტო და მივუყვებოდი ბნელ ლანდშაფტს, რომელზეც უზარმაზარი შავი ფიგურები იყო აღმართული (ეს სკულპტურები არც ჭადრაკისას ჰგავდნენ, არც ცხენიანი მეფეების ძეგლებს და, საერთოდ, არც ნაცნობ ფორმებს). კარგად ვერ ვარჩევდი, თუმცა მათი სიდიდე და სიჩუმე შთამბეჭდავი და ცოტა საშიში იყო. მერე ამ მთებში შუშის შენობასთან გავჩერდი, ზუსტად არ მახსოვს როგორ, მაგრამ შიგნით აღმოვჩნდი. ვხედავდი მხოლოდ ქალებს და ვიცოდი მხოლოდ ის, რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანისთვის მამზადებდნენ. გამომეღვიძა. მას მერე ხშირად მახსენდება ის დიდი შავი ფიგურები.

 

გურამი: შეიძლება კუბრიკის შავი მონოლითი იყო. ან არც, არ ვიცი (როგორც შენ თქვი).

“2001: კოსმოსური ოდისეა”, სტენლი კუბრიკი

 


ქეთა: შეიძლება, მაგრამ მაიმუნები არ შემინიშნავს:) ფიგურები ვიბრირებდნენ.

 

ანდრია: შენ იყავი მაიმუნი, ქეთ.

 

გურამი: უდიდესი ჩხუბით რომ დამთავრდეს ახლა ინტერვიუ.

 

ქეთა:

 

გურამი: 

ქეთა: ეს გიფი არ დადო ინტერვიუში😂😂😂😂

 

გურამი: აჰაჰაჰჰა… რატოოო, ძაან კაია! დავდებ, რა! აჰაჰაჰა!

ქეთა: პირველადაა, ინტერვიუს დამთავრება რომ არ მინდა:))))) კარგი ფართის დილის ამბავია. აჰაჰაჰჰ!

 

ანდრია: მგონი, ასე კარგად არ “წაუღია” აქამდე ინტერვიუს:))) ყოველ შემთხვევაში პირველადაა, რომ არ მიხარია დასასრული:))

 

ქეთა: კი, მაგრად გიხარია.

 

ანდრია: 

ერთ-ერთის პასუხი დატოვე

გურამი:

ქეთა: ანდრია, როგორც ყოველთვის, ოთახს წრეებს ურტყამს🙄

 

გურამი: ლაივშიც გავაკეთოთ მერე ინტერვიუ, რომ დავრწმუნდე, ვის რა უხარია!

 

ანდრია: ლაივში გავაკონტროლებ!

 

გურამი: (ოთახს წრეებს ურტყამს. სინათლე კლებულობს. ფარდა)

 

ანდრია: მაინც როგორ დაამთავრა?!

 

ქეთა: თესლად!

[საუბრის დასასრული]


მიიღე ყოველდღიური განახლებები!
სიახლეების მისაღებად მოგვწერეთ თქვენი ელ.ფოსტა.