#15 მელოდრამატული ინტერვიუ თამთა მელაშვილთან – გურამ მაცხონაშვილი
ავტორი: გურამ მაცხონაშვილი
გურამი:
გურამი: მაშინ ყველაზე “მურტალი” შეკითხვა: რა არის კულტურა?
თამთა: 
რასაც ადამიანები ქმნიან ხან შენების, ხან ნგრევის და ხან ხელახლა შენების მიზნით. აუ არ ვიცი. რაცაა, მოკლედ.
გურამი:
კაი, სანამ კიდევ გკითხავ, რამეს დამილინკავ იუთუბიდან?
თამთა: კი, დაიცა.
გურამი: თამთა, მგონი, ბევრ რამეს აკეთებ ერთდროულად: წერ, იკვლევ, ლექციებს კითხულობ. ადრე გაქვს ჩემთვის ნათქვამი, მწერლის იდენტობა არ მაქვსო. ამის თქმის მერე შენი კიდევ ორი წიგნი გამოიცა. ისევ არ გაქვს ეს იდენტობა?
თამთა: მალე მესამე რომანიც გამოვა და, მგონი, ვეღარ ვიტყვი, რომ აღარ მაქვს ეს იდენტობა 😀 ახლა უფრო ვამბობ, არ ვიცი, ახლა რატომ გახდა უფრო მისაღები ამის თქმა. ის, რომ ასაკში შევედი და შემიძლია ვიყო? 😀 ის, რომ იმაზე მეტი წიგნი მაქვს, ვიდრე მქონდა? ის, რომ ხანდახან “პოლიტიკურიცაა” დაირქვა და ასე პოზიციონირდე? არ მაქვს ერთი პასუხი.
გურამი: იქნებ საკრალურად უყურებ მწერლობას? ჩვენთან ხომ მწერლობა ცოტა ერის წინამძღოლობასთანაა გათანაბრებული? 😀
თამთა: უიმე, არა. რას ამბობ 😀 არასოდეს!
გურამი: ხშირი შეხება გაქვს საარქივო და დოკუმენტურ მასალასთან და მაინტერესებს, “ქართლის დედის” და “ცოლის” და “ქალიშვილის” და “დიასახლისის” მიღმა რა ხდება? ეს მასალები თუ აჩვენებს ქართველ ქალებს სხვა მხრიდან? დოკუმენტებში როგორები არიან ეს ქალები? რაზე ლაპარაკობენ?
თამთა: კი, აბა რა. პირველ რიგში, ქალებად ჩანან ამ დოკუმენტებში. იმიტომ მიყვარს ქალების არქივებთან მუშაობა, თუ სადმე საერთოდ შემორჩენილია მათი არქივები. ბაბილინა ხოსიტაშვილი იყო სოციალისტი-ფემინისტი მე-20 საუკუნის დასაწყისში.
იცი, რა საოცარი დოკუმენტებია მის არქივში? პატარა არქივია, მაგრამ დღიურია ერთი და იმ დღიურს პირდაპირ თავისი აბორტის გამოცდილების აღწერით იწყებს. ბევრს ფიქრობს ქალის სექსუალობაზე და ძალიან გახსნილადაც.
სადაც წყარო პირველადია, იქ იმ იდენტობებს ხედავ, რასაც ქალები თავად აგებდნენ და არა იმას, რასაც მერე მათზე აშენებდნენ.
გურამი: გუშინ წავიკითხე, რომ პოლონეთში ცალკეული გამონაკლისების გარდა აბორტი აუკრძალავთ. ცხადია, ეკლესიის ხელით. როგორ გგონია, ჩვენში ამ ტიპის რადიკალიზმის საფრთხე არსებობს?
(ჩემი საყვარელი მოდელია, პარლამენტარი კაცები გენდერულ კვოტებს ქალების დაცვის მოტივით რომ ეწინააღმდეგებიან, სექსიზმიაო < 3)
თამთა: დიდი საფრთხე არა, მაგრამ მაინც არსებობს. არასოდეს იცი, როდის ააგორებენ ამას უფრო მასშტაბურად. როცა დასჭირდებათ, ალბათ. ახლა მარტო პატარა, შავბნელი დაჯგუფებების დღის წესრიგია აბორტის აკრძალვა.
გურამი: შენს ახალ რომანზე მეტყვი ცოტას? თუ არ გინდა ჯერ ამაზე ლაპარაკი?
თამთა: კი, ვიტყვი, რა პრობლემაა.
თამთა: შუა ხნის მარტოხელა ქალზეა, რომელიც პატარა ქალაქში ცხოვრობს და მაღაზიის გამყიდველია. თან ცდილობს, რომ იქაურობის ნაწილი იყოს, თან მუდმივად თავდაცვის რეჟიმშია. თან მარგინალია და თან ეშინია კიდევ უფრო გარიყვის. მარტოხელობა მისი არჩევანია და ცდილობს მშვიდად იცხოვროს და შედარებით ნორმალური სიბერე დაგეგმოს, მაგრამ ერთი შემთხვევა საერთოდ აურევს ცხოვრებას. რამ შეიძლება თავდაყირა დააყენოს ეთერის ცხოვრება? ამას რომანში იხილავთ 😀
გურამი: კაი, ერთი კითხვაც ლიტერატურაზე და გავეშვათ: როგორ ფიქრობ, ლიტერატურული პროცესი არსებობს ჩვენთან? თუ ცალკეული ეპიზოდები და ფრაგმენტებია? თუ არსებობს, როგორია ის?
თამთა: კი, მგონია, რომ არსებობს. ვერ ვიტყოდი, რომ ფრაგმენტულია. მე მგონი, ერთადერთი ლიტერატურული პროცესი არაა ჩვენთან ფრაგმენტული და კონვულსიური. რაღაც დიდი პროცესი არ არის, მაგრამ არის – თავისი გზით მიედინება და ცოტა მეტი შენაკადები აქვს (მეტი ხმები), ვიდრე აქამდე ჰქონდა. მგონია, რომ უფრო მრავალფეროვანი და ძლიერი გახდება. მწერლების (თვით)დესაკრალიზაციაც გარდაუვალი მგონია ))
გურამი: სამი წიგნის დაწერის შემდეგ ქართულ ენაზე რას ფიქრობ? როგორია ის?
თამთა:
გურამი: ხოლო თუ როგორ შეიძლება ქართულ ენაზე სექსის სცენის დაწერა, ამას რომანში იხილავთ :დ
თამთა: რა თქმა უნდა!
გურამი: და ენის უსუფთაობაზე რას ფიქრობ? შენ უფრო რომელ ბანაკში ხარ, მათთან, ვინც ფიქრობს, რომ “ენა ცოცხალი ორგანიზმია და its OK” თუ “დრამაქუინებთან”, ვინც ამ უსუფთაობას თან მოყოლილ არასწორ ლექსიკას, წყობას და ასეთებს დასტირის? მოკლედ, ლექსიკური ველის გაფართოება თუ პურიზმი?
(ძაან მინდოდა სიტყვა “პურიზმის” ჩატენვა და გაჭირვებით მოვახერხე. ხომ საყვარელი სიტყვაა?)
თამთა: გაფართოება! ცოცხალი! ორგანიზმი! მე აქეთ ვარ უფრო.
გურამი: აბა, რაში ხარ “დრამაქუინი”?
თამთა: პირად ცხოვრებაში 😀 უფრო ვიყავი, ახლა იმდენი რესურსი აღარ მაქვს დარჩენილი 😀
გურამი: თუ გაფართოებისა და სიცოცხლის ბანაკში ხარ, მაშინ:
თამთა:
გურამი:
ვიცი, რომ არც ერთი შენი ინტერვიუ “გათვლაზე” საუბრის გარეშე არ ჩაივლის ხოლმე და მეც მინდა ვიყო შვიდასმემილიონე, ვინც ამაზე გკითხავს. უბრალოდ, მე მაინტერესებს, როგორ იწერებოდა: რომელი წელია, რომელი სეზონი (მზე ჩახჩახებდა თუ ციოდა), სად წერდი (გიშლიდა თუ არა ვინმე ხელს წერის დროს, მაგალითად, ხმაურით), რამდენ ხანს წერდი, სქემით მუშაობდი თუ იმპროვიზაციით? მოკლედ, ასეთი რაღაცები.
თამთა: ეგ კითხვა მიყვარს ^^ იმიტომ, რომ როცა ვწერდი, ერთ-ერთი საუკეთესო პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში. საერთოდ, არაფრით არ ვმუშაობდი, უბრალოდ ვწერდი. მე მგონი, ყველაზე გაუცნობიერებლად და გაუაზრებლად დაწერილი ტექსტია. 2010 წლის ზაფხული იყო, ძაან ცხელი, როგორც ყოველთვის. მარტო რომ ვყოფილიყავი, მეგობარმა თავისი ბინის გასაღები მათხოვა და იქ ავდიოდი და ვწერდი. ბოლო, მე-9 სართული იყო, მზე სახურავს აჭერდა და სახურავი მე. ამიტომ ერთადერთი გრილი ადგილი იატაკი იყო და მეც დაწოლილი ვწერდი იქვე, იატაკზე. იატაკზევე მეძინა ხანდახან გაშლილ ლეპტოპთან.
გურამი: ისე, სულ მინდოდა შენთვის მეკითხა და აი, ახლა გკითხავ: ცქნაფას ნინცო მოსწონს, როგორც გოგო თუ მე გამიჩნდა არასწორად ეგ განცდა?
თამთა:
გურამი: კიდევ მქონდა კითხვები, მაგრამ ახლა უცებ აქ მომინდა დამთავრდება < 3
თამთა:
[საუბრის დასასრული]