fbpx

#20 მელოდრამატული ინტერვიუ კახა კინწურაშვილთან – გურამ მაცხონაშვილი


გააზიარე სტატია

ავტორი: გურამ მაცხონაშვილი

გურამი: ხაზზე ხარ?

კახა: არის კონტაქტი.

 

გურამი: დააძინე ბავშვები?

კახა: კი))

 

გურამი: შენი რიტუალია ხოლმე მათი დაძინება?

კახა: ხო. იოანე რომ გაჩნდა, საღამოობით ვიყავი სახლში და დაძინება რიტუალი გახდა. თინა რაც დაიბადა, სულ სახლში ვარ და ახლა სახლში ყოფნა გახდა რიტუალი.

 

გურამი: ისევ რიტუალებზე გეკითხები, პრინციპში: როგორ ფიქრობ, კულტურა რა არის?

კახა: აი ახლა შენ გწერ მესენჯერში, თან თუთუნს ვახვევ და თან ღვინოს ვფილტრავ. ხო, ესაა კულტურა.

 

გურამი: ღვინის გაფილტვრა ძნელია? საჩალიჩოა?

კახა: კი. განსაკუთრებით, თუ მარტო აკეთებ.

 

გურამი: და შენ მარტო აკეთებ?

კახა: ისედაც მარტო მირჩევნია, მაგრამ ახლა მით უმეტეს ასე მიწევს.

 

გურამი: დავგუგლე ახლა და მართლა როგორი საჩალიჩოა. ეგეც კიდევ ერთი რიტუალი. თეატრი რიტუალია შენთვის?

კახა: დავიწყეთ?))))

 

გურამი: დიდი ხანია 😀

კახა: 

გურამი: მაგრამ ისეთებიც ვართ, ვინც არ ვეწევით და ნაპასსაც ვერ ვარტყამთ. მით უფრო, ღრმას.

კახა: რატომ? მოკლედ, გურამ, მზად ვარ გიპასუხო.

 

გურამი: მე კი ვიცი, მაგრამ რაკი ინტერვიუებს რემარკები არ აქვს, მოდი, მკითხველს ვუთხრათ, ღრმა ნაპასი რატომ თეატრთან.

კახა: არტისტული ნაპასი ხომ არსებობს და მაგაზე გამეცინა. თეატრს რაც შეეხება, კი, რიტუალია. ღვინის კეთებაც მაგიტომ მომწონს, ალბათ. რა მდგომარეობაშიც ხარ და რა ძალისხმევითაც შეუდგები ღვინის კეთებას, ისეთივე შედეგს გაძლევს. ბოლო დროს სულ მარანში ვატარებ და შესაბამისად, თეატრთან ამიტომ ვაკავშირებ, ალბათ.

 

გურამი: გავყვეთ მაგ პარალელს: როგორ გგონია, სპექტაკლს უხდება დაძველება?

კახა: თუ პარალელს მივყვებით, არსებობს დაძველებული ღვინოები, რომლებიც დასალევად გემრიელია, მაგრამ არსებობს დაძველებული ღვინოები, რომლებიც ორთქლდება ბოთლში და ღვინის გემოც აღარ აქვს, უფრო – ძმრისკენ.

 

გურამი: თეატრშიც ასე ხდება შენი დაკვირვებით? “სპექტაკლს გააჩნია”?

კახა: უფრო ჩემს თავზე ვიტყოდი. არის გმირი/გმირები, რომლის თამაშიც აღარ მინდა, იმიტომ რომ იმ დროს, როცა დაიდგა ეს სპექტაკლი, ვფიქრობ, ღრმად მეძინა და ყოველი დანიშნული სპექტაკლი ამას მახსენებს. ვცდილობ ხოლმე თავი გავიცოცხლო, მაგრამ მკვდარს ვერაფერს უშველი. 

 

გურამი: ჰო, ვხვდები. და როდის გამოიღვიძე, ეგ დააფიქსირე? ანუ პროცესი. ან აქტი. თუ პირდაპირ შედეგი გაიაზრე?

კახა: როდესაც მივხვდი, რომ მარცხი გამოცდილებაა.

 

გურამი: ძაან ასწორებს, რასაც ახლა ამბობ. ისე, როგორ გგონია, ჩვენს (და არა მხოლოდ ჩვენს) კულტურაში მარცხის ასეთი მძაფრი მიუღებლობა რატომ გვაქვს?

კახა: ერთი მსახიობის საღამოზე ვიყავი. ჰკითხეს, თქვენი წარუმატებელი როლი გაიხსენეთო და დიდხნიანი არტისტული პაუზის მერე მხრები აიჩეჩა.

 

გურამი: დიდი შანსია, რომ არც ჰქონდა ნაფიქრი. ან ჰქონდა, არ ვიცი. მაგრამ ყველა შემთხვევაში ძაან სიმპტომატურია ის, რაც თქვი. ისე, მარცხის, როგორც ფენომენის სწორად მიწოდება როგორ გესახება? აი, მაგალითად, შვილებს როგორ შეიძლება ასწავლო მომავალში, რომ არსებობს ასეთი რაღაც. და რომ ის აუცილებლად მოხდება და მოხდება მეტჯერ, ვიდრე ერთხელ. 

კახა: 

ჩემი შვილი რაღაც თამაშის ტურს ვერ გადიოდა ერთი თვე. სულ წუწუნებდა და თითქოს ნებდებოდა, მაგრამ ერთი თვის თავზე ტური რომ გადალახა, ორივემ ვიცეკვეთ.

 

გურამი: და როცა შენ იყავი ბავშვი, სიტყვა “კულტურა” ისმოდა შენთან მიმართებით? რომ, აი, კახა კულტურული ბავშვია, უფროსებს ყოველთვის უთმობს ადგილს? ან, მაგალითად, სიტყვა “უკულტურო”…

კახა: კი, რა თქმა უნდა, ისმოდა. ჩემ მიმართ – ნაკლებად. კულტურა, როგორც წესრიგის განმსაზღვრელი.

 

გურამი: ყველაზე უწესოდ როდის მოქცეულხარ?

კახა: ბავშვობაში?

 

გურამი: საერთოდ. კულტურულ წესრიგს მიღმა გასვლა. 

კახა: 

გურამი: ასწორებს?

კახა: უფრო გაყირავებს. ცხოვრებაში შეფუთული ხარ კულტურის გავლენით და სიზმრებში ეს ხშირად ინგრევა.

 

გურამი: დაუცველობის განცდაც ძაან მატულობს ზუსტად მაგიტომ სიზმრებში, მგონი, არა?

კახა: კი, ეგეც არის და გამოღვიძებაც გინდა. მაგრამ რომ გაიღვიძებ, ის მაინც მომხდარია. 

 

გურამი: ჰო, ზუსტად. ამიტომ, მგონი, ძაან გვინდა ჩვენ ვიყოთ ჩვენივე სიმზრების ავტორები, მაგრამ სინამდვილეში, ალბათ მხოლოდ გამტარები ვართ. სხვა შემთხვევაში სიზმრის “გადაწერას” შევძლებდით. 

კახა: მაგრამ სიზმრებში შეგვიძლია დამკვირვებლები ვიყოთ და იმ არყოფნაში რაღაც ვიგრძნოთ. ხელოვნებას ჰგავს, როცა რაღაცის დაშვებას ცდილობ.

 

გურამი: კახა, ქართულ ენაზე რას ფიქრობ? როცა ენის, როგორც ინსტრუმენტის ხელოვნებაში გამოყენებაზეა საუბარი, ხშირად მესმის, მაგალითად, მუსიკოსებისგან, რომ აი, რა ვქნათ, ჩვენ ვეცადეთ, მაგრამ არ გვემორჩილება ეს ქართული, არ მოგვყვება და გვიწევს ინგლისურად დავწეროთ სიმღერის ტექსტი. ქართულ თეატრში ისე, როგორც ბევრ სხვა რამეზე, ცხადია, ამაზეც არ არის მსჯელობა. ჰოდა, შენ რას ფიქრობ? როცა რეჟისორთან ერთად მაგიდას უზიხარ და ახალი პიესის პირველი რეპეტიციები გაქვს, რას შვრება შენთან ქართული ენა? მუშაობს ისე, როგორც გინდა რომ მუშაობდეს?

კახა: 

გურამი: გაძლევს ეგ ენა პასებს?

კახა: იყო და არა იყო რა. კი ))

 

გურამი: ჰო, მაგიაა. იყო, მაგრამ არ ყოფილა. სპეციალურად მეზღაპრეებისთვის, კუდიანებისა და მსახიობებისთვის არის შექმნილი ქართული, მე თუ მკითხავ. შეგიძლია თითო სიტყვებად ის სტატუსები გაიხსენო, რადაც ოჯახის წევრები, მეგობრები, გუგლი და სამსახურები აღგიქვამენ?

 

კახა: 

გურამი: აჰაჰაჰაჰ. გთავაზობთ ინტერვიუს მსახიობ და ტელეწამყვან კახა კინწურაშვილთან!

კახა: (იცინის)

 

გურამი: (ესეც იცინის) 

ორი კითხვაც და გაგიშვებ.

კახა: რამდენიც გინდა. ბავშვებს რომ სძინავთ, თავისუფალი კაცი ვარ. 

 

გურამი: მაგრამ იმათ სიზმრებში არავინ იცის, რამდენად თავისუფალი ხარ.

კახა: ეგ მაგათი ცხოვრებაა, გაღვიძებულზე რომ უნდა ატარონ.

 

გურამი: შენც შეამჩნევდი და ხშირად ამის უშუალო ნაწილიც იქნებოდი: ბოლო წლებში, ჩვენთან, თეატრი ტექნიკურად უკვე ჩამოვიდა სცენიდან – დადგმების დიდ ნაწილში მსახიობი და მაყურებელი ერთ სიმაღლეზეა განთავსებული, ხან წრეზე სხედან, ხან დგანან, ხან საერთოდ ადგილებს ცვლიან და მაყურებელი სცენაზეა და მსახიობი პარტერში. როგორ გგონია, მართლა ჩავიდა თეატრი მაყურებლის გასწვრივ? თუ მოჩვენებითი მანევრია? მოკლედ: ურთიერთობის ვექტორი როგორია, ისევ ზემოდან ქვემოთ თუ პირდაპირ და გასწვრივ?

კახა: 

ზოგადად, ქართულ თეატრს რაც შეეხება, ძირითადად მუზეუმს ჰგავს. მაყურებელთან ჩასვლა, ერთგვარი ფოკუსია, მაგრამ, საბედნიეროდ, არსებობს გამონაკლისები, რომლებიც იმედი მაქვს, რომ უფრო მოიცავს ჩვენს თეატრებს.

 

გურამი:

აი, როცა ქართველ მაყურებელს ელაპარაკები სცენიდან, როგორ გრძნობ, რა დამოკიდებულებაა მისგან, რა მოლოდინითაა შენ მიმართ: “მელაპარაკე” თუ “გამართე”?

კახა: ყველას უნდა, რომ ელაპარაკო. “გამართეს” უფრო ჩვენ ვიგონებთ.

 

გურამი: მეც ასე ვფიქრობ და ზოგადად, მგონი, უკვე ძაან გამაღიზიანებელია დიდი თეატრების მხრიდან იმ ტიპის თავის მართლება, რომ აი, “ჩვენ კი ძალიან გვინდა არაჩვეულებრივი რეპერტუარი შევქმნათ, ვიყოთ ადეკვატურები დროსა და სივრცესთან მიმართებით, მაგრამ მაყურებელი გვიშლის ხელს ამაში, ის სხვა რამეს ითხოვს”. როგორ გგონია, რატომ ეშინიათ თეატრებს იმის, რომ იყვნენ კარგები აქ და ახლა?

კახა: იმიტომ, რომ არ არიან აქ და ახლა.

 

გურამი: სად არიან?

კახა: 

ერთმანეთისთვის დადგმულ სპექტაკლებში.

 

გურამი: შენი უფროსი შვილი რამდენი წლისაა? დაგყავს ხოლმე საბავშვო სპექტაკლებზე?

კახა: 6 წლის. არა. 

 

გურამი: ერთადერთი გზაა, მგონი, რომ თეატრის შეყვარების შესაძლებლობა დაუტოვო.

კახა: ძაან მტკივნეული კია. 

 

გურამი: ერთხელ ერთმა მსახიობმა (რომელიც იმ დროს ჩემთან ერთად მუშაობდა სპექტაკლზე) მითხრა, ამა და ამ თეატრმცოდნემ ჩემზე ასე და ასე დაწერა, კი არ იცის, რომ თითებს მოვაჭრიო. მეთქი, არ მოაჭრა. ახლა რატომ გამახსენდა არ ვიცი. 

კახა: ))) სიგიჟეა. ერთმა თეატრმცოდნემ სპექტაკლის მერე, გარჩევისას,  ჩემზე თქვა, ამას საერთოდ თეატრში რა უნდაო. 

 

გურამი: მართლა? გამიკვირდა. მე მეგონა, ის იშვიათი მსახიობი იყავი, რომელიც ყველა თეატრმცოდნეს ევასება. თითქმის დარწმუნებული ვიყავი ამაში.

კახა: სულ ტყუილად))

 

გურამი: შენ რას ფიქრობ პროფესიულ კრიტიკაზე? კითხულობ ხოლმე? გაინტერესებს? თითებზე აღარ გეკითხები, ცხადია.

კახა: კი, წამიკითხავს და მომისმენია კიდეც. ერთხელ, პრემიერის მერე, ისეთი შეფასება მოვისმინე (კარგი), რომ მეორე დღეს სპექტაკლი რომ დაიწყო, თავში მიტრიალებდა და ძლივს მოვახერხე გავსწორებულიყავი. იმ დღის მერე მხოლოდ საკუთარ თავს ვუსმენ.

 

გურამი: 

კახა: 

გურამი: რამე ძაან პაპსა დამილინკე იუთუბიდან, რაც ამოჩემებული გაქვს ხოლმე. მგონი, ყველას აქვს მინიმუმ ერთი ეგეთი სიმღერა. აი, რომ გინდა რამეზე კონცენტრირდე და ამის ნაცვლად ამ დროს ამ იდიოტურ ტექსტს ღიღინებ.

 

კახა:

თინას უყვარს და რომ ვაძინებ და ოთახიდან გამოვდივარ, დიდხანს ვღიღინებ ინერციით.

 

[საუბრის დასასრული]


მიიღე ყოველდღიური განახლებები!
სიახლეების მისაღებად მოგვწერეთ თქვენი ელ.ფოსტა.