#30 მელოდრამატული ინტერვიუ ანუშკა ჩხეიძესთან – გურამ მაცხონაშვილი
ავტორი: გურამ მაცხონაშვილი
ანუშკა მუსიკოსია, პროფესიულ წრეებში (და ისედაც) ქუულ გოგოდ ითვლება და მასთან ერთად სპექტაკლზე მუშაობის მერე მეც ვთვლი, რომ ძაან ქუუუუუუულ არის. ამაში დასარწმუნებლად არ არის აუცილებელი მასთან ერთად სპექტაკლზე იმუშაოთ. შეგიძლიათ მის დისკოგრაფიას გადახედოთ და ნახოთ როგორი შესანიშნავი სათაურები აქვს მის კომპოზიციებს: “Baked Face”, “OCD”, “Love=Survive”, “Laze, We Are”, “Do Not Touch Depression”, “Try To Be Born”.
ჩემი აზრით, ვინც კარგ სათაურებს იგონებს, ყველა არის ქუულ.
გურამი:
ანუშკა: ძაან უცნაურია, მგონია, რო რამე არ უნდა შემეშალოს :დ
გურამი:
ანუშკა: :დდდდდ
გურამი: კაი, მაშინ ლეპტოპზე რო აკრიფო პასუხი კითხვაზე – რა არის კულტურა.
ანუშკა: რა არის კულტურა და…
ისე არ მომწონს ეს სიტყვა – ეგ რომ იყოს პასუხი? რაღაც ეგრევე ისეთი სიტყვა, არაა?
გურამი: როგორი ისეთი სიტყვა?
ანუშკა: კულტურა ალბათ კარგი სიტყვა იყო ადრე, ბევრ რამეს ნიშნავდა… აი, მსოფლიო კულტურები – საინტერესო საგანია და უფრო ისტორიულ ასპექტში მომწონს განმარტება, რომ სხვადასხვა ხალხებზე ბევრი ინფორმაცია შეგვიძლია მივიღოთ, მაგათ წესებზე, ტრადიციებზე, ყოველდღიურ ქცევებზე. ამ ჭრილში მომწონს და ისე ახლა რომ აღვიქვა რა არის კულტურა, მეპათეტიკურება, რადგან სხვადასხვა ხალხების ცხოვრებაში დიდ განსხვავებებს ვერ ვხვდები, უფრო სწორედ ვერ ვხედავ.
გურამი: “რას აძლებს კულტურა მუსიკოს ანუშკა ჩხეიძეს?” – ამას გამოვიტან სათაურად.
ანუშკა: :დდდ და პასუხი რა იქნება, კაცო, არაფერს? :DDD
გურამი: როგორც წესი, ხო ეგეთ ჰედლაინებზე პასუხები საერთოდ არაა ხოლმე მერე იმ ინტერვიუებში.
ანუშკა:
ადრე მასტერაო, გაგიგია?
გურამი: რა?
ანუშკა: მანდ იყიდებოდა სარკე.
ანუშკა: ჟურნალი მაქსი არ ვიცი. ანუ რისი ჟურნალია?
გურამი:
ანუშკა: ვაიმე, რა უზრდელობაა! პარალელურად ვგუგლავ ახლა, :დდ არ ვიცოდი, ეგეთი ჟურნალი თუ არსებობდა.
გურამი: სამწუხაროდ, ინტერნეტი ასე მასობრივად არ იყო მაშინ და მხოლოდ offline იძებნება ამ ჟურნალზე ახლა ინფორმაცია, მატერიალური სახით.
ანუშკა: და შენ გაქვს ალბათ შენახული.
გურამი: კარგი, პათეტიკურიო, კულტურაზე თქვი და პათეტიკაზე რას ფიქრობ?
ანუშკა: პათეტიკის შიში მაქვს, სერიოზულად, ბოლო პერიოდია დავაფიქსირე, რადგან ხანდახან მე ვარ თვითონ ძალიან პათეტიკური. აი მაგალითად, ხშირად როცა რაღაც ძალიან მომეწონება, არ შემიძლია არ აღვნიშნო, ადრე ჩახუტებაში გადამქონდა (თუ ადამიანს ვიცნობდი, ცხადია, :დდდ ასე არ მივვარდები ვინმესთან). და ახლა მინდება ხოლმე მინიმუმ მივწერო ვინმეს და მერე ბოდიშს ვიხდი, რომ, ვაიმე, პათეტიკურად გამომივიდა.
და ისე არ მიყვარს ამ დროს, ეგ საპირისპიროდ თუ ხდება…
გურამი: შენთვის ერთი დამამშვიდებელი სიახლე მაქვს.
ანუშკა: აბა.
გურამი:
ანუშკა: :DDDD
გურამი: კი! დიახ! ასეა! მეტი არაფერია ცივილიზაციის ისტორია, თუ არა პათეტიკა.
ანუშკა: აუ, აბა კი! შენ სულ არ ხარ მაგალითად პათეტიკური.
ხო, შეიძლება ყველა ეგრე ვართ და ნაწილს გვერიდება უბრალოდ მერე? არ ვიცი.
გურამი: არ ფიქრობ, რომ პათეტიკაზე ფიქრით შეიძლება შენი მუსიკა დააზიანო? რო, აი, რაღაცა დააკლო მას, რო VAIME ES UKVE PATETIKASHI GADADIS.
ანუშკა: არა, მუსიკაში ეგ ფიქრები არ შემოდის. მართლა. პირიქით, მანდ ვტენი ყველაფერს, რაც მაქვს, ცუდი და კარგი.
გურამი: ძაან მომწონს. ფოლდერები უნდა გააკეთო, ანუშკა, და ასე დაახარისხო მუსიკა.
ანუშკა:
ისე, მანდ შეგვეძლო ზღვარზე ვყოფილიყავით, არა? აი, ზუსტად ეგ სპექტაკლი იყო ჩემთვის მუსიკის კუთხით სულ ზღვარი. ოღონდ, უკვე ყურების და მოსმენის პროცესში… კეთების დროს იმდენად ვერ ხვდები, სანამ არ გაანალიზებ.
გურამი: სხვათა შორის, პირველი შემთხვევა იყო, როცა რაღაცა ძაან ძლიერ ფილტრში გავატარე ყველა იდეა, რაც მაგ სპექტაკლს უკავშირდებოდა. ანუ კარგად არც ვიცი, რა სახის ფილტრი იყო, მარა სულ “ზედმეტიას” ჩამძახოდა სკეპტიკოსი ჩემში.
ანუშკა: ხო, ახლა გამახსენდა რაღაცები და მუსიკასაც ფილტრი დასჭირდა მანდ.
უკაცრავად, ჯემი. თუ როგორაა ქართულად? მურაბა.
გურამი:
მუსიკის ნაწილში, პრინციპში, ფინალის პირველ ვერსიაზე შეიძლებოდა ვინმეს ეთქვა: “ღმერთო, ეს პათეტიკურია!” – მაგრამ ის ვერსია მაინც არ მისულა მაყურებლამდე.
ანუშკა:
გურამი:
ანუშკა: მაყურებელს ეგრე ჰგონია მართლა?
გურამი:
ანუშკა: აუ, მაგაზე ყოველთვის ვნერვიულობ, იცი? აი, სიხმამაღლეზე.
რამეს არ გადავაჭარბო, ტექსტი ისმოდეს და აი, რაღაც ის განცდა არ იყოს, რო ხალხოოო, მე მომისმინეთ! და ხანდახან შეიძლება ამის გამო ვაკლებდე კიდეც ხმას.
გურამი: ჰო, მართლა, ქართულ საკლუბო სცენაზე რატომ არ ჩნდები ხოლმე? თუ ჩნდები და მე არ ვიცი რაღაცა მანქანებით?
ანუშკა: იცი რა, არ ვიცი, ხშირად უკითხავთ… იშვიათად არის ივენთი, როცა კლუბში ვუკრავ… რაღაცნაირად ეგრე ხდება, ალბათ, ჩემი მუსიკა მთლად საკლუბო, საცეკვაო არ არის? ან შესაძლოა ლაივ მუსიკას რამდენიმე საათით დიჯეის ყოფნა ურჩევნიათ.
მე დიჯეინგი დიდად არ მაინტერესებს… ლაივს კიდევ მომზადება სჭირდება, კვირაში რამდენჯერმე ვერ დაუკრავ. შენი მუსიკის შემთხვევაში დრო გჭირდება, ახალი რომ დაწერო, გადააწყო, მოიგონო.
გურამი: ანუ შენზე ვერასდროს იტყვიან, დიჯეიმ მაგარი ჩააჭირაო.
ანუშკა: :დდ, წესით ვერ. მაგრამ ჩამიჭერია კიდეც… იშვიათად ხდება, რომ კლუბში ვუკრავ, მაგრამ როცა ვუკრავ, სივრცის შესაბამისად ვემზადები ხოლმე.
გურამი: აი, რა მნიშვნელოვანი რამე თქვი. სივრცის აღქმის უუუუდიდესი პრობლემა არსებობს, ჩემი აზრით, არტისტებში. და აქ მარტო მუსიკას არ ვგულისხმობ. როგორ სწავლობ სივრცეს? თუ არ სწავლობ და შეგრძნებებს და ატმოსფეროს მიჰყვები?
ანუშკა:
გურამი: ისე, გახსოვს, მაგაზე რო ვფიქრობდით, მუსიკა სახლში დაგეწერა თუ სარეპეტიციოში… სხვანაირი იქნებოდა, ხო, სახლის?
ანუშკა: ძალიან სხვანაირი იქნებოდა. შეიძლება უფრო კარგიც ყოფილიყო მუსიკალურად, მაგრამ უფრო ზუსტი რომ ვერ იქნებოდა, ეს 100%-ით ვიცი. აი, ყველა მონაწილესთან კონტაქტი მნიშვნელოვანია რეპეტიციისას, სავარჯიშოების კეთებისას… არ ვიცი, დამიჯერებ თუ არა, მაგრამ ვგრძნობდი შენ რა გსიამოვნებდა, რა ქეთას, რა ნატუკას… ასე ბოლომდე, არა, მაგრამ ვხვდებოდი კომფორტის ზონა სად იყო მათთვის. მგონი, ძალიან მნიშვნელოვანია მსახიობი და მუსიკოსი ერთად იყვნენ ჩართული.
გურამი: შენი მუსიკა გბეზრდება ხოლმე რაღაც დროის მერე?
ანუშკა:
გურამი: როცა ნულიდან იწყებ მუსიკის კეთებას, შენი დაკვირვებით, როგორი პროცესია, სადაც შენში უკვე არსებულ განწყობებს ასტიმულირებ თუ გარეთ ეძებ მასალას?
ანუშკა: არა, სულ ჩემში.
გურამი: სხვანაირად რომ გკითხო, შიგნიდან გარეთ მუშაობ თუ გარედან შიგნით?
ანუშკა: შიგნიდან გარეთ. ამიტომ სულ არ მაქვს ხოლმე პასუხი იმაზე, რა არის შთაგონების წყარო. ყველაზე მეტად ამ კითხვას გავურბივარ, თუ ვერ ვიგებ, მგონი.
გურამი: ჰო, ოღონდ შთაგონებაზე არ მიკითხავს იმდენად. უფრო მექანიზმზე და გავიგე შენი პასუხი.
ანუშკა: არ მგონია, ეგეთი ამოუწურავი იყოს ჩემი შინაგანი სამყარო :დდდ, მაგრამ ამ ეტაპზე ჯერ ბოლომდე არ დავცლილვარ და მექანიკურადაც ეგრე მუშაობს. მომენტალური სიმშვიდე მჭირდება, რომ მივიდე, დავჯდე და საკმარისია ხოლმე. შენი როგორ მუშაობს?
გურამი: იცი რა, დაზუსტებით ვერ გეტყვი. ერთი რაც ზუსტად ვიცი, არის ის, რომ არასდროს სხვისი სპექტაკლები არ შთამაგონებს (საბედნიეროდ, ვახერხებ მაყურებლად დარჩენას, როცა პარტერში ვზივარ და დისტანციიდან ყურებას). რასაც ვაკვირდები, თუ მუშაობის დროს გავიჭედე, ან პიესით ხელში მივდივარ და საერთოდ ახალ სივრცეში ვკითხულობ ხელახლა (და რამდენ ახალ სივრცეშიც კითხულობ, იმდენი შრე იხსნება ტექსტში), ან ფეხბურთს ვუყურებ, ან მოდის ჩვენებებს. ამიტომ ალბათ ჩემი პასუხია: ორივენაირად.
ანუშკა:
ხო, ალბათ, ეს მუსიკაც ცოტა შეწებება და ჭრა რომ არის სხვადასხვა ნაწილების, ამიტომ… კიდევ კარგი ეგ გაქრა.
გურამი:
(აქ უნდა იყოს ვიდეო ფაილი #24)
ანუშკა: კი ხმაურიანი არის აქაურობა ზოგადად… 1 საათით რომ მოშორდები თბილისს, მერე აღიქვამ.
გურამი: აი, ოთახში ვარ, იზოლირებულში, და სატესტოდ ხმა ჩავწერე, და უცებ რაღაცა დიდი ჩამოვარდა ქალაქში აშკარად 😀
ანუშკა: :დდდდდდ კი, ბოლოს ლეწვის ხმაა.
გურამი: და რო წყდება ინტერვიუ აქ 😀
ანუშკა: :დდდდდდ ისე ნეტა ეს რას გამოიწვევს ჩვენს ყურებში. ალბათ ფსიქოლოგიურადაც რაღაცას ტოვებს, ყურებსაც აზიანებს და მალე დაყრუვდება ჩემი თაობა.
გურამი: ზედმეტი ინფორმაცია მოედინება ჩვენს ყურებში ამ ქალაქისგან. მაგრამ, ჩემი აზრით, ძაან სამართლიანი ხმოვანი ანარეკლია იმის, რასაც ჩვენ ვუშვრებით ქალაქს.
ანუშკა: ბებიაჩემი მეუბნება ხოლმე, როცა ჩამოდის აქ, რაღაცნაირად ხალხი გაფუჭდაო და წელს აღვიქვი პირველად, რომ მართლა ზრუნვის უნარი აღარ შეგვრჩა… აი მეც პირადად მაგარი ბანძი ვარ, გარშემო რაღაცები ხდება, რაც მეც მაზიანებს, შენც და თითქოს არ ვცდილობ რამე გავაკეთო. მაგრამ სწორი ხარ, 1:1-ზეა ამ ქალაქთან, დიდად სურვილი არ გაქვს, რამე გაუკეთო. შენ ხო ფეხბურთი გიყვარს და რას მეტყვი ამ მატჩზე, ვინ მოიგებს?
გურამი: ქალაქი. ოღონდ, ოპტიმისტურად ნუ გაიგებ ამას. გაიგე ყველაზე ბოროტი გზით.
ანუშკა:
გურამი: ნუ, 13 ივნისი რომ გემართება და აქედან 1 წლის თავზე უზარმაზარ კორპუსებს რო წამომართავ ზუუუუუუსტად იმ ადგილას, ცხადია, რომ დაგსჯის ქალაქი.
ანუშკა: მანდვე ახლოს ცხოვრობ?
გურამი: არა, დაცული ვარ და ისე გწერ!
ანუშკა: რაღაც ისე დაწერე, მეგონა, გვერდზე გაიხედე და მითხარი.
გურამი: ოღონდ, თან რა არის პრობლემა, იცი? სულ ვიღაცა ინვესტორს და მერიას და სამინისტროს ვაბრალებთ და ცალი ხელით ამათ ვლანძღავთ და ცალი ხელით ეგეთ ადგილებში ახალნაყიდი ბინის გასაღებს ვატრიალებთ კარში 😀
ასევე, ოქეი, ქალაქის ხელისუფლება ბანძია, ვინ დავობს ამაზე, მარა, ჩემი აზრით, არავინ შემოგვვარდნია სახლებში, როცა ტკბილად გვეძინა და მიშენებები არ გაუკეთებია ჩვენს სახლებზე.
ანუშკა: აუ, მაგაზე არა, მაგრამ დაახლოებით ეგეთ რამეზე ვფიქრობდი ახლა. შენი აზრით, ამის წილ ბოროტებას ვაკეთებთ ქალაქისთვის სხვა სფეროში მყოფი ადამიანები? ცუდად ვსვამ, მგონი, კითხვას.
გურამი: როგორც ვინ? როგორც ხელისუფლება და მშენებლები?
ანუშკა: ხო, თუნდაც.
გურამი: იცი რა, აი, ხელოვნებაში დიდად თავს არ ვიკლავთ იგივე ურბანიზაციის თემის კვლევით. საერთოდ, მგონი, ძალიან ცოტას ვიკვლევთ, ზოგადად. არც ეკოლოგია არ არის ქუულ.
ანუშკა:
ანუშკა: მსმენელისთვის, ალბათ? ჩემთვის არ ვიცი :დ აი, ცოტა ნაადრევად დაღვინებულის განცდას ტოვებს და არ ვიცი ეგ რა არის.
გურამი: მე გამოვთქვამ ფრთხილ ვარაუდს, რომ რაღაც დროს შენი მუსიკა საკმაოდ სასტიკი გახდება.
ანუშკა: მართლა? რატომ?
გურამი: და სრულ წინააღმდეგობაში მოვა იმასთან, როგორადაც შენ აღგიქვამენ.
ანუშკა: შეიძლება. ჯერ იმდენი დროა წინ და ისეთი ინტერესი მუსიკის მიმართ, ალბათ ბევრი ცვლილება იქნება.
გურამი:
ანუშკა:
[საუბრის დასასრული]