„ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს" – ხელოვნება, როგორც წინააღმდეგობა და იმედი

და კვლავ მზადა ვარ უარეს დღისთვის,
თუმცა უკეთეს დღეებზე ვფიქრობ.

– ოთარ ჭილაძე

საქართველოში, სადაც ევროპული მომავლისთვის ბრძოლა ყოველდღიურობის რიტმად იქცა, ხელისუფლება ამ მხნეობას პოლიციის ძალადობით ებრძვის. მძიმე დროა, რომელიც თითქოს უკუნ სიბნელეს ჰგავს, მაგრამ სიბნელეშიც ტალღები იზრდება – ხალხი სულ უფრო ხმამაღლა აერთიანებს ხმებს, სულ უფრო დიდ ძალად გადაიქცევა.

მოცემულ კონტექსტში, ორმა ხელოვანმა – ანდრო დადიანმა და ნინო ხასიამ – შექმნეს ვიდეო პერფორმანსი, სახელად “ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს”. ეს ფრაზა ქართველი მწერლის, ოთარ ჭილაძის ლექსიდან მოდის და თითქოს დაძაბულ, ძალადობითა და უსამართლობით სავსე დროს იმედის სუსტი, მაგრამ მტკიცე სხივი შემოაქვს.

ვიდეო პერფორმანსი ბრენდ “ვაგზლის” ქოლგის ქვეშ შეიქმნა, რომელიც თავისთავად სიმბოლური არჩევანია – ვაგზალი, როგორც სივრცე, ერთდროულად დინამიკის, გადასვლებისა და მოლოდინის ადგილია. ის ერთგვარად ასახავს ჩვენს საზოგადოებას, რომელიც ახლა მოლოდინშია, მზად არის გადასვლებისთვის, მაგრამ ჯერ კიდევ უცნობია, როდის დაიწყება ეს გადაადგილება უკეთესი მომავლისკენ.

ანდრო დადიანი, ქვიარ არტისტი, რომელიც აქტიურად მუშაობს თემატიკებზე, რაც ქვიარ იდენტობას, ჩაგვრასა და თავისუფლების იდეას შეეხება, თავისი ნამუშევრებით სოციალური ჩარჩოების დანგრევას ცდილობს. ნინო ხასია კი დიზაინერია, რომელიც აქტივიზმს ხელოვნების ფორმებით გარდაქმნის. ისინი ერთად ქმნიან ნამუშევარს და ის არამხოლოდ პროტესტია, არამედ შთაგონებაც იმ ადამიანებისთვის, ვისაც ყოველდღიური უსამართლობის გადალახვა სჭირდება.

ვიდეო პერფორმანსში აისახება დროის სიმძიმე და იმედი. ნამუშევარი იყენებს ვიზუალურ და ხმის ილუსტრაციებს, რომ განაცალკეოს ტკივილი დროის კონტექსტში – თითქოს ისიც, როგორც ყოველივე სხვა, დროებითია. ტკივილი იძინებს ბოლოს, მაგრამ სანამ ეს მოხდება, მის წინააღმდეგ ბრძოლა ადამიანურ ღირსებას განსაზღვრავს.

“ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს” პერფორმანსია, რომელიც რეალობას არ გაურბის. ესაა ხელოვნება, რომელიც შესცქერის ტკივილს, იცის მისი არსებობა, მაგრამ არ იღლება იმედის გაღვივებით. ეს ნამუშევარი არა მარტო იმ დროს ასახავს, რომელშიც ვცხოვრობთ, არამედ გვთავაზობს ხედვას, რომ ბრძოლა ღირს, რადგან ტკივილიც, საბოლოოდ, იძინებს.

ხელოვნებას შეუძლია იყოს შთაგონების, წინააღმდეგობისა და ტრანსფორმაციის ძალა. სწორედ ეს გვაჩვენეს ნინო ხასიამ და ანდრო დადიანმა, და ამ გზით, მათ საკუთარი წვლილი შეიტანეს ჩვენს საერთო ევროპულ მომავალში.