კოლაჟი, როგორც სახვითი ხელოვნების სახეობა და ტექნიკა, ჯერ კიდევ გასულ საუკუნეში გახდა პოპულარული. მის ფუძემდებლად ფრანგი მხატვარი-კუბისტი ჟორჟ ბრაკი ითვლება, რომელმაც 1912 წელს პირველმა გამოიყენა თვითგამოხატვის ორიგინალური ხერხი – მუყაოზე შეღებილი ქაღალდის ნაჭრები დააკრა, ვიზუალური ეფექტის გასაუმჯობესებლად კი საღებავს ქვიშა შეურია.
ძალიან მალე ჟორჟ ბრაკის ნოვაცია სხვა მხატვრებმაც აიტაცეს. მაგალითად, პაბლო პიკასომ 1912 წელს შექმნა „ნატურმორტი გატეხილი სკამით“, მასალად კი ზეთში ამოვლებული ქსოვილები გამოიყენა.
დროთა განმავლობაში კოლაჟებში ისეთი მასალის გამოყენებაც დაიწყეს, როგორებიცაა: ტყავი, ხე, ქერქი, მეტალი და სხვა. გარდა ამისა, ამ ტექნიკამ ვიზუალური ხელოვნების სხვადასხვა ჟანრებსა თუ მიმდინარეობებში შეაღწია. მაგალითად, ედუარდო პაოლოციმ, რომელიც ბრიტანული პოპ-არტის ფუძემდებლად ითვლება, პირველი ნამუშევრები გაზეთების სარეკლამო ფრაგმენტების მუყაოზე დაკვრით შექმნა.
კოლაჟის ხელოვნება უფრო მეტად მრავალმხრივი გასული საუკუნის შუახანებში გახდა. ამერიკელმა აბსტრაქციონისტმა რობერტ რაუშენბერგმა 1956-1962 წლებში მთელი სერია შექმნა, სახელწოდებით „კომბინაციები“. მან კოლაჟის ტრადიციული ჩარჩოები დაარღვია და საკუთარ კომპოზიციებში ბოთლის ნატეხების, საათებისა და რადიომიმღების ნაწილების, ტანსაცმლის ელემენტების, ფოტონეგატივების, სადენებისა და გაზეთების გამოყენება დაიწყო.
ინგლისელი მხატვრის, რიჩარდ ჰამილტონის 1956 წლის კოლაჟი „რა ხდის ჩვენს სახლებს ასეთ განსაკუთრებულს და მიმზიდველს?“ – პოპ-არტის მიმდინარეობის ერთ-ერთ პირველ მნიშვნელოვან ნამუშევრად ითვლება. ის მეტწილად ამერიკული სარეკლამო ჟურნალების ფოტოებისგან შედგება.
