თბილისის მეორე არქიტექტურულმა ბიენალემ, გარკვეულწილად, გადაიტანა აქცენტი არქიტექტურიდან სივრცეზე, რაც თავის მხრივ, ქალაქში მიმდინარე ორგანულმა პროცესებმაც განაპირობეს.
ოჰანჯანოვი საკმაოდ ოსტატურად და მოკრძალებულად მუშაობს თბილისის უბნებში. მისი სახლები ჩაკერილია ზოგად ურბანულ გარემოში და ყურადღებას მხოლოდ პირისპირ წაწყდომისას იქცევენ
ჭონქაძის 12-ში მდებარე სახლი იმ პერიოდის გახსენებაა, რომელშიც თბილისი ევროპული ქალაქის იდეას მიუახლოვდა, შემდეგ კი მთელი რიგი რეპრესიების და ვანდალიზმის მსხვერპლი გახდა - დათო კოროშინაძის “დროის პორტალები”
ისლამური სახლი ნოი ტიფლისის ძიებების გვირგვინია. ის სრულ ექსპერიმენტს წარმოადგენს, სადაც ქართული ორნამენტები მავრულ არქიტექტურას და კლასიკურ არქიტექტონიკას ერწყმის.
რუსთაველის 52 - “ტატიშჩევის ცისფერი სახლი, რომელსაც შეუძლია თავისუფლად ჰქონდეს პრეტენზია რუსთაველზე არსებულ ყველა შენობას შორის”. - დათო კოროშინაძის “დროის პორტალები”